Edmund Bojanowski (1814-1871) pochodził ze średnio zamożnej rodziny szlacheckiej o tradycjach patriotycznych. Jako kilkuletni chłopiec poważnie zapadł na zdrowiu. Gdy nie dawał znaku życia, a lekarze byli bezradni, matka uprosiła synowi łaskę uzdrowienia, modląc się o cud w pobliskim Gostyniu, w bazylice Świętogórskiej Róży Duchownej. W podziękowaniu za Bożą interwencję i ocalenie dziecka od śmierci, rodzina ofiarowała sanktuarium srebrne Oko Opatrzności jako wotum. Można oglądać je do dziś w bocznym ołtarzu, u stóp XVI-wiecznej Piety.
Edmund rozwijał swoje uzdolnienia, studiując najpierw we Wrocławiu, a potem w Berlinie. Niestety, problemy zdrowotne pokrzyżowały jego naukowe aspiracje. Kiedy powrócił w rodzinne strony, został współzałożycielem oraz aktywnym uczestnikiem prac społecznych Kasyna Gostyńskiego, które pod przykrywką rozrywki prowadziło działalność patriotyczną. Edmund pełnił w nim rolę kierownika Wydziału Literackiego. Bojanowski swoją działalność koncentrował na podniesieniu poziomu moralnego i oświatowego mieszkańców wsi. Inicjował i prowadził działalność charytatywną. Podejmował działania na rzecz wzmocnienia polskości i ocalenia tradycji narodowej, gromadził skarby kultury ludowej.
Dał się poznać jako człowiek wielkiej wytrwałości i dobroci serca. Wielokrotnie był zapraszany do uczestnictwa w stowarzyszeniach niosących pomoc ubogim. Podczas epidemii cholery w 1849 r. poświęcił się służbie zarażonym. Dzięki tej działalności poznał całą nędzę materialną i moralną ludu wiejskiego.
Będąc człowiekiem głęboko religijnym i praktykującym, na każdego człowieka, a zwłaszcza na biedne dziecko, patrzył przez pryzmat miłości do Boga. Mimo słabego zdrowia robił wszystko, by nieść pomoc zaniedbanemu ludowi wiejskiemu przez organizowanie ochronek dla dzieci i opieki nad chorymi, troszcząc się jednocześnie o podniesienie moralności dorosłych. Jego pasja pomocy dzieciom była tak wielka, że zaraził nią dziewczęta, które mu pomagały, a z których później 3 maja 1850r. założył zgromadzenie zakonne – Sióstr Służebniczek Maryi Niepokalanej.
Im to powierzył prowadzenie ochronek, określając jasno i szczegółowo ich organizację i misję prowadzonej w nich działalności opiekuńczo – wychowawczej. Uczynił to sięgając do dorobku ówczesnej praktyki i teorii pedagogicznej oraz gruntownej diagnozy potrzeb i problemów społecznych w środowisku, któremu służyły. Z prowadzonego przez bł. E. Bojanowskiego dziennika, korespondencji, notatek dowiadujemy się, że zwraca uwagę na ważność i konieczność integralnego wpływu wychowawczego. Przestrzega przed oddzielaniem sfery duchowej od życia codziennego i związanych z nim doświadczeń; wychowywania religijnego, moralnego, od wychowania fizycznego, intelektualnego i społecznego.
Zebrane przez bł. E. Bojanowskiego materiały, przemyślenia na temat wychowania, są wciąż bogatym źródłem dla określenia istotnych elementów jego systemu wychowania i zawartej w nim koncepcji pedagogicznej opartej na wartościach chrześcijańskich. Stanowią również aktualne wskazania w prowadzeniu wychowania przedszkolnego dzisiaj.
Edmund Bojanowski zmarł 7 sierpnia 1871 roku w opinii świętości. Do chwały błogosławionych wyniesiony został 13 czerwca 1999 r. przez papieża Jana Pawła II w Warszawie. Podczas uroczystości beatyfikacyjnej papież Jan Paweł II zaprezentował Edmunda Bojanowskiego jako apostoła miłosierdzia, który jednocząc wielu wokół dobra, dał wyjątkowy przykład ofiarnej i mądrej pracy dla człowieka, ojczyzny i Kościoła.
Koncepcja pedagogiczna bł. E. Bojanowskiego realizowana jest do dziś w ochronkach, które są formą edukacji przedszkolnej prowadzoną przez Siostry Służebniczki.